Uzaktan seviyorsanız şayet,
‘Gördüklerinize değil duyduklarınıza inanırsınız.’
Görseniz dahi duyduklarınıza kulp bulup inanıyorsanız,
Ya aşıksınız ya da gerizekalı.
Seni Özlediğimi Biliyorum
Seni özlediğimi biliyorum.
Yakın arkadaşlarım, annem biliyor.
Babam, hissediyordur kim bilir.
Hiç yüzünü görmediğim pek çok insan mesaj atıp söylüyor, onlar da biliyormuş seni özlediğimi.
Tanıştığım herkes bir yerden biliyor, tuhaf.
Fısıldayarak yanındakine söyleyenler bile oluyor seni özlediğimi. Fark ediyorum.
–
(Bazen) Beni özlediğini biliyorsun.
En yakın dostun emin bundan.
Ben hissediyorum fakat emin değilim, hiç.
Arkadaşlarım hiç değil.
Mesaj atıp söylüyorlar: Beni özlemiyormuşsun.
Benim hiç gururum yok mu?
“Benim hiç gururum yok mu? Nasıl istersin böyle bir şeyi benden?” diyorum. Seni sevmeyen birini sarhoşken arayamazsın. Seni sevmeyen birini gece yarısından sonra arayamazsın. Hatta seni sevmeyen birini öğleden sonra bile arayamazsın. Belki sadece akşamüstü bir mesaj atabilirsin.
Acılarımız da artık birbirine benziyor, ama tıpkı parmaklar gibi… Her biri benzese de her birinin kendine ait, eşsiz bir izi var. Bazen gözlerim doluyor karanlıkta, ama sen fısıldamaya başlıyorsun kulağımın dibinde. Hiç susmuyorsun, ağlamama asla izin vermiyorsun. “Her şey affedildi” diyorsun. “Hiç ayrılmayacağız” diyorsun. Öyle konuştuğunu duyunca, “Keşke hep yanımda olsaydın,” diyorum içimden. Sen ise, “Bu kış çok kar yağar, belki beraber kayboluruz,” diyorsun. O an, söylediğin her şeye inanıyorum. Gözlerimi kapatıyorum ve her yer bembeyaz oluyor. Yine el ele tutuşuyoruz, iki çocuk gibi. Sessizce söz veriyoruz birbirimize. Sessizce verilen sözlere kim inanmaz ki?
Kar taneleri birbirine benzemez. Sözcükler de benzemez. Ama bir cümle, her zaman başka bir cümleyi hatırlatır. Koşan atlar, düşen atları hatırlatır. Yağmur yağar, durur, sonra tekrar başlar. Yanlış yolda yürümek, doğru yolda beklemekten iyidir. Beşikten mezara kadar…
Karanlıkta herkesle çarpışabilir insan. Yalan mı söylüyorum sana? Olsun. Sen nasılsa biliyorsun…